فرصت شگفتن

در حضور حیرت زده ماه با دلم به گفتگو می نشینم؛

از خاطرات دور و نزدیک میگویم،

از شبهایی که بیدادی ستارگان و زیبایی ماه را ندیده گرفتم،

از شبهایی که اسیر پنجه های خواب بودم

و از دیدن مهتاب محروم ماندم.

من عبور معطر نسیم را ندیدم؛

من سرود باران را که بر خواب گیاهان و درختان بارید، نشنیدم.

من ماندم و نسیم گذشت.

من ماندم.

من خاموش ماندم و دریا خروشید؛

من پژمردم و گل شگفت و دل با من سخنی نگفت.

من با دل آشنا نبودم.

حال در خلوت خویش با دل سخنی می گویم

و روزهای از دست رفته را می جویم.

خوب می دانم که هنوز

فرصت شگفتن است

و باران دوباره خواهد بارید

و زمین با نام عیسی سبز خواهد شد.

اگر او دست مرا بگیرد،

من نیز خواهم شگفت و از بند ظلمت رها خواهم شد

چنان ستاره ای که در خاموش ترین شبها

سرود سپید صبح را خواند

و شعر روشن فردا را بر لوح آسمان نوشت