آنچنان باش که من از تو شکایت نکنم
از تو قطع طمع لطف و عنایت نکنم
پیش مردم ز جفای تو شکایت نکنم
همه جا قصه درد تو روایت نکنم
دیگر این قصه بی حد و نهایت نکنم
خویش را شهره هر شهر و ولایت نکنم
مطمئن باش تو باشی یا
نباشی جهان از رفتن نمی ایستد.
تو مانده باشی یا رفته باشی
کسی در انتظار تو نمی ماند.
فقط بدون که دیگه هیچ ارزشی برام نداری.
نه به خاطر اینکه نتونستی دوام بیاری و جا زردی
به خاطر اینکه مرد نبودی .
می تونستی کاری کنی که همیشه با احترام ازت یاد کنم . کاری کردی که تمام ذهنیاتم نسبت به تو از بین رفت .خودت رو سبک کردی .
ضیعف تر از اونی هستی که بخوام نفرینت کنم
ولی نا خود آگاه نفرینم زندگی تو رو می گیره .
زندان
هر چه بینا جشم، رنج آشنایی بیشتر
هر چه سوزان عشق، دردِ بی وفایی بیشتر
هر چه جان کاهیده تر، نزدیک تر پایان عمر
هر چه دل رنجیده تر، سوز جدایی بیشتر
هر چه صاحبدرد فزون، برگشته اقبالی فزون
هر چه سر آزاده تر افتاده پایی بیشتر
هر چه دل رنجیده تر، زندان هستی تنگ تر
هر چه تن شایسته تر، شوق رهایی بیشتر
هر چه دانش بیشتر، وامانده تر در زندگی
هر چه کمتر فهم، کبر و خودنمایی بیشتر
هر چه بازار دیانت گرم، دل ها سردتر
هر چه زاهد بیشتر، دور از خدایی بیشتر
هر چه تن در رنج و زحمت، نا امیدی عاقبت
هر چه با یاران وفا، بی اعتنایی بیشتر
معینی کرمانشاهی
ای کاش حداقل ارزش این رو داشتی که تا وقتی نفسی هست به یادت گریه کنم ...
به یاد خنده هات ... صدات ... سلام کردنت ...
به یاد همه ی اون لحظه های قشنگ با هم بودنمون !
دلم تنگ شده برای دلواپسی ...
برای نگران شدن !... برای تو پارک منتظر شدن ...
دلم برای اون دکه کوچولوی پارک هم تنگ شده ...
برای دزدکی تلفن زدن ...
دلم برای دل عاشقم هم تنگ شده ...
برای دیوار اعتمادمون ...
دلم تنگ شده برای دلتنگ شدن برات ....
...
چقدر با من بیگانه شدی ....
چطور ؟؟
دیگه مرور خاطراتت هم دوست داشتنی نیست !
دیگه تکرار اسمت هیچ حسی رو در من بیدار نمی کنه !
شاید که مرده باشم ...
آره ... من مردم ... خودم رو کشتم ... زنده بودن با خاطراتت هم لطفی نداره !
با اون همه عشق چی کار کردی؟
فقط می دونم که بیگانه شدی ... بیگانه تر از هر بیگانه ای
چقدر من با خودم بیگانم . . . آه ........
نمی بخشمت ...
فکر می کنم برای نبخشیدنت هم دیر شده ...
سلام
تمام نامه های عاشقانه
مضحکند.
اگر مضحک نبودند،
که نامه های عاشقانه نبودند.
من هم زمانی نامه های عاشقانه می نوشتم،
مضحک،
چون دیگر نامه های عاشقانه.
نامه های عاشقانه
اجبارا مضحکند،
اگر عشقی درمیان باشد.
سرانجام اما،
آنان که هیچگاه
نامه های عاشقانه ننوشته اند،
مضحکند.
چه اوقات نابازیافتنی،
که بی توجه،
به نوشتن نامه های عاشقانه سرکردم،
نامه های عاشقانه ی مضحک.
حقیقت اینکه امروز
خاطرات این
نامه های عاشقانه
مضحکند.
(تمام کلمات سه سیلابی
مثل احساسات
از بنیاد
مضحکند.)
:::
شعر از فرناندو پسوآ
:::
کسی می دونه معنی اصلی عشق چیه ؟
کسی می دونه معنی خوشبختی چیه ؟
به نظر من عشق یعنی اینکه هیچوقت مجبور نشی یه معشوقت بگی متاسفم ...
و خوشبختی وقتیه که روح و جسمت همزمان یکجا باشه ...
تو زندگیم به دو چیز بیشتر از همه اعتقاد دارم که باعث می شه که ناراحتیها و بدی های دیگران زیاد عذابم نده. یکی قضا و قدر
که معتقدم هیچ کاری بدون حکمت نیست .
و اینکه از هر دست که بدیم از همون دست پس می گیریم .این برای من ثابت شده که اگه به کسی بدی کنی همچین خدا تو کاست می زاره که خودت نفهمی چی شده . می گن چوب خدا بی صداست واقعا که راست گفتن .
این روزها بیشتر از هر کسی از دست خودم ناراحتم . چرا به کسی اعتماد کردم که اینقدر ضعیف بود حتی نمی تونست از خودش دفاع کنه . چرا به کسی تکیه کردم که تو خالی بود و بدون اینکه ضربه ای بهش وارد بشه شکست .
اگه اینهارو خوندی بدون که تو حتی به خودت هم دروغ گفتی
یک درد دل ساده، بی تکلف، به دور از هر واسطه ای ؛
سلام !
شاید عادت کرده ام از پس القاب همه را صدا بزنم. شاید… . دلم میخواهد کمی تنها باشم؛ به اندازه ابعاد ساده یک دل، دلم گرفته است!
کسی نیست تا سرم را روی سینه اش بگذارم، کسی نیست تا به درد دلهایم گوش کند…. . امشب اما دلم عجیب گرفته است؛نه بر سر دوراهی مانده ام و نه راه گم کرده…خیلی عقب تر از اینها…
من گم شده ام !
دلم میخواهد بروم…بروم و خود را پیدا کنم. اما هیچ کس نمیفهمد چه میخواهم…
نه پدرم…نه مادرم…سهم من از زندگی بخدا سهم کمی است …سهم تنهایی یک عادت.دلم میخواهد زندگی ام عادت نباشد، میخواهم تجربه کنم. امشب دلم عجیب گرفته است… نه ایوانی هست که برویش بروم و انگشتانم را بر پوست کشیده شب اش بکشم نه ره توشه ای که با خود بردارم و قدم در راه بی برگشت بگذارم… .
دلم میخواهد خرق عادت کنم !
دیگر نمیخواهم به تکرار زندگی بپردازم…من نیازمند کشف ام،نیازمند شهودم… . دلم میخواهد هجرت کنم اما بالشم بوی اواز چلچله ها نمی دهد.
خسته شده ام از زندگی تکرار و تکرار و تکرار… .از زندگی بیزار نشده ام، اما حالم از تکرار به هم میخورد.
خسته شده ام ،بریده ام، از زندگی دست کشیده ام…روزمرگیها دیگر مرا اشباع نمیکند…
دلم تنگ است، قرار است به جایی بروم که نمیدانم کجاست!...قرار است فرار کنم…فرار کنم از این زندگی.
دستم را بگیر !
تنهایم، خسته ام، ناامیدم و مایوس. دلم به اندازه ی تمام گلهای قالی خانه گرفته است. دلم شکسته است. بالهایم را گم کرده ام، قبلا پریدن بلد بودم…قبلا که با خدا مناجات میکردم خدا جوابم را میداد…
دستم را بگیر !
دستم را بگیر که از مرحله پرت شده ام. گم کرده ام بالهای سبزم را که به من داده بودی…من در هیاهوی شهر گم شده ام. در قیل و قالهای مادیات و قدرت زندگی حل شده ام…
من گم شده ام !
دلم میخواهد ببرم،من یک زندگی تازه میخواهم… .سهم زیادی است؟ ادعایم سهم زیادی از زندگی نیست…بخدا نیست… .دلم گرفته؛ از ...، از ....، ازتو…
در هیاهوی شهر کسی صدای منرا نمیشنود. همه در سرعت حل شده اند !همانطور که خودم. سالهاست پشت سرم را نگاه نکرده ام، من در روزمرگیها حل شده ام.
شیرینی زندگی دلم را زده است… عقده هایم در گلو جمع شده اند و هیچ کدام راه به بیرون نمی یابد
من دلتنگم ! دلتنگ از گریه های شبانه، دلتنگ از تکرارهای زندگی، دلتنگ از راههای نرفته.
بغض گلویم را گرفته است، کسی صدایم را نمیشنود. نها توئی ! تنها توئی که حس میکنم با هم مشترکیم… در بریدن از زندگی. نه بریدنی از روی هوی و هوس. که به دنبال گم کرده خویشم.
خوش دارم دل بکنم از تکرارهای مکرر.مثل ماهیها که تا وقتی در اب هستند نمیفهمند اب چیست. من امروز دوباره ظرف آب خودم را پیدا کرده ام. میدانم نشانی اش کجاست…میدانم…ولی یادم رفته است…
دستم را بگیر که بیش تر از هر زمانی به شما احتیاج دارم !
دلم برای خدا تنگ شده است.میخواهم بپرم؛ نه با بالهای قرضی…بالهای خودم پس کجاست؟…کسی قرار نیست مرا به شهر عشق برساند…
دستم را بگیر !
خسته ام، نا امیدم، دل غمزده ام روی پریدن از قفس دارد؛ نه با بالهای مجازی و قرضی…
دستم را بگیر !...
در عشق جفا بباید و وفا بباید تا عاشق پخته قهر و لطف معشوق گردد و اگر نه ، خام بود و از او چیزی نخیزد. اگر دشنام دوست به از افرین دیگران ندانی، هنوز از راه عشق بی خبری .
هجران تو خوشتر از وفای دگران
منکر شدنت به از رضای دگران
حدّ خود را نگاه دار! و علی کل حال ، هر که را بخرند و قبول کنند هرگز رد نکنند ، اما بنده مدبر مباش، اگر تاج سلطنتی بر سر تو نهند ، تو می گو :نه منم ! و هیهات ! این دولت از کجا اوردی؟
تمامی این گوش دار!
مر جغدان را نسازد آبادانی
بفروخته ای یار بدین ارزانی!
من دانستم که تو نه بازرگانی
سودت نکند زر ، چه به غم ارزانی
بی اجر و مزد کس نکند کار هیچ کس
کالای مفت نیست به بازار هیچ کس
هرکس که یار توست کند فکر سود خویش
بیهوده هیچ کس نشود یار هیچ کس
آزاد هرکه نیست ز هر بند شاد نیست
هرگز کسی مباد گرفتار هیچ کس
از هول مرگ،ترس طلبکار بدتر است
در زندگی مباش بدهکار هیچ کس
تا پی نبرده ای که دلش با زبان یکیست
دل خوش مکن به گرمی گفتار هیچ کس
حالت،به دوش هیچ کسی بار خود منه
یا شانه هم تهی مکن از زیر بار هیچ کس
