تا آخرین لحظه ای که زنده باشم مدیونمی ،دِین تمام دوستت دارم هایی که گفتی ، گذشتی ازش به گردنت،دِین تمام بوسه های گاه و بی گاهی که هیچوقت بر گونه ام نگذاشتی به گردنت،دِین تمام بغل ها و آغوش هایی که ازم دریغ کردی به گردنت .از هیچکادمشان نمیگذرم .
مگه آدم به چی زنده اس به چی دلخوشه که تمام زندگیش بشه حسرت .
هر وقت هر جای زندگی کم آوردم تو رو مقصر دونستم ،تویی که منو رها کردی ،چطور دلت اومد،هیچیه دنیا سهم من نبود جز تو ...
کاش میدونستم من از ذهنت عبور میکنم یا نه....